كارگاه داستان نویسی و قصه گوئی
چرا داستان می نویسیم؟
“محمد بهارلو”
نویسنده حرفه‌ای، نویسنده‌ای که نوشتن را برگزیده است، بارها با پرسش چرا داستان می نویسیم رو به رو بوده است. پاسخ به این پرسش می تواند بسیار فردی یا شخصی باشد، و چه بسا پرسش‌گر یا جوینده را قانع نکند. وقتی از نویسنده‌ای می پرسیم چرا می نویسد دقیقاً مثل آن است که از عاشق بپرسیم چرا عشق می ورزد؛ چرا کسی را دوست می دارد؟
طبعاً نویسنده نیز هم‌چون عاشق پاسخی به آن پرسش مقدر دارد. می نویسد چون نویسنده است و از نوشتن لذت می برد. ما به همان دلایلی می نویسیم که عشق می ورزیم، چون نمی توانیم عشق نورزیم، چون عشق ورزیدن نماینده عمقِ هستی انسانی ما است، و والایی عواطفِ بشری ما را نشان می دهد. ما می نویسیم تا با نوشتن زندگی تازه‌ای را آغاز کنیم، تا از آن چه ما را در محاصره خود گرفته است، از اضطراب‌ها و کابوس‌های شبانه روزی مان فاصله بگیریم و تسلیم تنهایی عقیم‌کننده و ملال‌خیز و فراموشی آور نشویم.
هر نویسنده‌ای با نوشتن در پی «حقیقت» تازه‌ای است؛ حقیقتی که هیچ‌گاه دست نمی دهد، یا دست‌بالا بخش بسیار ناچیزی از آن قابل دست‌رسی است، و همین امر است که نوشتن را برای نویسنده ـ برای همه نویسندگان ـ به عنوان امری دل‌کش و پایان‌ناپذیر ـ و برای عده‌ای به عنوان امری تمام‌وقت ـ درمی آورد. ما می نویسیم تا طعم فرا رفتن از «ناممکن» و برگذشتن از تنگنای موقعیتِ خود را به عنوان یک انسان به دیگری، به خوانندگان خود، بچشانیم. ما می خواهیم هرآن‌چه را، به نوبت خود، از این جهان دریافته‌ایم، یا خیال می کنیم که دریافته‌ایم، در موقعیتی فارغ از هرگونه «اقتدار» و زورآوری با خوانندگان خود درمیان بگذاریم و آن‌ها را در حاصل تجربه‌های فردی و ذوق‌ورزی های خود سهیم سازیم. ما داستان می نویسیم تا خود را و دیگری را و لایه‌های درونی انسان را بشناسیم، نه خودِ شناخته و دیگری شناخته‌شده را، بلکه خودی را و دیگری را که نشناخته‌ایم یا به عبث خیال می کرده‌ایم که می شناخته‌ایم. آن لذتی که از نوشتن یا خواندن پدید می آید، یا باید پدید بیاید، محصول چنین فرایندی است.
ما به عنوان نویسنده، خواه حرفه‌ای باشیم خواه تجربی و نوآموز، می نویسیم تا تجربه فردی خود را در رسیدن به «حقیقت» زندگی با دیگری درمیان بگذاریم و در نوعی فرایند تبادل ادبی نوشته‌های خود را در معرض مطالعه و وارسی منصفانه قرار دهیم. داستان یا نوشته ما باید مستقلانه حضور خود را به جامعه بقبولاند، و طبعاً هر عامل دیگری جز خود متن در این میان نقشی تعیین کننده و بَردوام نخواهد داشت. این گونه است که داستان یا هرمتن ادبی تثبیت می شود. در آن صورت نویسنده دیگر مالکیت بر اثر خود نخواهد داشت. اثر به ادبیات می پیوندد و مایملک عمومی می شود.
با این مقدمه به اطلاع علاقه مندان به داستان نویسی قصه نویسی میرساند که بزودى قصه هاى كودكانه با عنوان دهكده قصه ها از طرف انديشكده یاسین نشر داده ميشود افرادی كه مايل به همكارى با ما براى قصه نويسى هستند با آیدی Amiros_13 در تلگرام تماس بگیرند.